Tytuł
Przedstawienie musi trwać. Subiektywne refleksje na temat rekonstrukcji życia codziennego starożytnych hutników żelaza w regionie świętokrzyskim, w Polsce Środkowej. Andrzej Przychodni
Opis
Swiętokrzyskie Centrum Archeologii Doświadczalnej w Nowej Słupi.....
Dość frapującym i jednocześnie trudnym obecnie do pełnej i jednoznacznej interpretacji problemem jawi się początek badań nad hutnictwem świętokrzyskim, do którego odnosił się fragment tekstu obecnego w poprzednim tomie pokonferencyjnym (Przychodni 2012, 257). Okazuje się, że pewne informacje, podane uprzednio na podstawie danych opublikowanych przez Kazimierza
Bielenina (1992, 6; 2006, 13) dotyczące początków badań, były błędne.
Z publikacji Mieczysława Radwana (1936, 1937) oraz danych przekazanych przez jego wnuczkę – Marię Wiktorię Radwan, wynika, że pierwsze rozpoznanie śladów antycznej metalurgii w regionie świętokrzyskim miało miejsce już w okresie międzywojennym. Znacząca część dokumentacji tych prac została zniszczona w czasie okupacji (por. Różański 1968, 659).
Odkrywcą i inicjatorem, zarówno przedwojennych, jak i powojennych badań nad starożytnym hutnictwem żelaza w regionie świętokrzyskim , był bez wątpienia Mieczysław Radwan1 (Ryc. 1). On też spowodował powołanie Zespołu Historii Polskiej Techniki Hutniczej i Odlewniczej Zakładu Historii Nauki i Techniki PAN (por. Radwan 1955). W tym procesie nie mógł uczestniczyć Kazimierz Bielenin, co wynika z chronologii zdarzeń – m.in. z faktu poznania M. Radwana z K. Bieleninem, które nastąpiło po powstaniu w 1954 roku ww. gremium (wówczas pod nazwą Zespołu Roboczego Historii Hutnictwa
przy Komitecie Historii Nauki PAN, w Zakładzie Historii Nauki PAN). Jeszcze później nastąpiło zaproszenie Bielenina do udziału w posiedzeniach Zespołu. Pewne wnioski o okresie początkowym
prac badawczych można też wysnuć, porównując relacje Mieczysława Radwana (1956; 1956b) i publikację Kazimierza Bielenina (1957). Ta ostatnia, odnosząc się do tego samego tematu, co wcześniejsze teksty Radwana, pomija fakt ich ukazania się drukiem. Zadziwiające, że dość podobne relacje z przebiegu pierwszej „wycieczki” służącej dokumentowaniu śladów hutnictwa, ukazały się w dwóch różnych publikatorach, w krótkim odstępie czasu, a autor drugiej nie zacytował wcześniejszych prac kierownika zespołu, którego sam był członkiem. Podobne wątpliwości rodzą się też przy analizie treści innych publikacji autorstwa M. Radwana i K. Bielenina z omawianego tu okresu. Być może w ich wyjaśnieniu będą pomocne dostępne w Archiwum Nauki PAN i PAU w Krakowie2, niepublikowane sprawozdania z działalności Zespołu Historii Polskiej Techniki Hutniczej i Odlewniczej Zakładu Historii Nauki i Techniki PAN, który przyjął tę nazwę w roku 1956 (czego inicjatorem także nie był Kazimierz Bielenin).
Dość frapującym i jednocześnie trudnym obecnie do pełnej i jednoznacznej interpretacji problemem jawi się początek badań nad hutnictwem świętokrzyskim, do którego odnosił się fragment tekstu obecnego w poprzednim tomie pokonferencyjnym (Przychodni 2012, 257). Okazuje się, że pewne informacje, podane uprzednio na podstawie danych opublikowanych przez Kazimierza
Bielenina (1992, 6; 2006, 13) dotyczące początków badań, były błędne.
Z publikacji Mieczysława Radwana (1936, 1937) oraz danych przekazanych przez jego wnuczkę – Marię Wiktorię Radwan, wynika, że pierwsze rozpoznanie śladów antycznej metalurgii w regionie świętokrzyskim miało miejsce już w okresie międzywojennym. Znacząca część dokumentacji tych prac została zniszczona w czasie okupacji (por. Różański 1968, 659).
Odkrywcą i inicjatorem, zarówno przedwojennych, jak i powojennych badań nad starożytnym hutnictwem żelaza w regionie świętokrzyskim , był bez wątpienia Mieczysław Radwan1 (Ryc. 1). On też spowodował powołanie Zespołu Historii Polskiej Techniki Hutniczej i Odlewniczej Zakładu Historii Nauki i Techniki PAN (por. Radwan 1955). W tym procesie nie mógł uczestniczyć Kazimierz Bielenin, co wynika z chronologii zdarzeń – m.in. z faktu poznania M. Radwana z K. Bieleninem, które nastąpiło po powstaniu w 1954 roku ww. gremium (wówczas pod nazwą Zespołu Roboczego Historii Hutnictwa
przy Komitecie Historii Nauki PAN, w Zakładzie Historii Nauki PAN). Jeszcze później nastąpiło zaproszenie Bielenina do udziału w posiedzeniach Zespołu. Pewne wnioski o okresie początkowym
prac badawczych można też wysnuć, porównując relacje Mieczysława Radwana (1956; 1956b) i publikację Kazimierza Bielenina (1957). Ta ostatnia, odnosząc się do tego samego tematu, co wcześniejsze teksty Radwana, pomija fakt ich ukazania się drukiem. Zadziwiające, że dość podobne relacje z przebiegu pierwszej „wycieczki” służącej dokumentowaniu śladów hutnictwa, ukazały się w dwóch różnych publikatorach, w krótkim odstępie czasu, a autor drugiej nie zacytował wcześniejszych prac kierownika zespołu, którego sam był członkiem. Podobne wątpliwości rodzą się też przy analizie treści innych publikacji autorstwa M. Radwana i K. Bielenina z omawianego tu okresu. Być może w ich wyjaśnieniu będą pomocne dostępne w Archiwum Nauki PAN i PAU w Krakowie2, niepublikowane sprawozdania z działalności Zespołu Historii Polskiej Techniki Hutniczej i Odlewniczej Zakładu Historii Nauki i Techniki PAN, który przyjął tę nazwę w roku 1956 (czego inicjatorem także nie był Kazimierz Bielenin).
Twórca
A. Przychodni
Źródło
file:///C:/Users/Klient/Desktop/KSIKAM~1/ZESPHI~1/A%20PRZYCHODNI%20Przedstawienie%20musi%20trwa%C4%87.%20Subiektywne%20refleksje%20na%20temat%20rekonstrukcji%20%C5%BCycia%20codziennego%20staro%C5%BCytnych%20hutnik%C3%B3w%20%C5%BCelazaw%20regionie%20%C5%9Bwi%C4%99tokrzyskim,%20w%20Polsce%20%C5%9Arodkowej%20Show_must_go_on_ver_02.pdf
Data
2020